Goede vraag. Wat kun je zeggen zonder woorden? Ik vroeg het aan twee van mijn kinderen. Nou, ik weet niet of je het antwoord wilt horen. Hoezo, mijn moeder begint weer iets filosofisch?
De één stak gelijk een middelvinger op. Hhhhmmmm….’Wat bedoel je?’, vroeg ik. ‘Dat is een piemel’, zei ze. ‘Iedereen begrijpt het’. Uuuuhhhhhh! ‘Wat begrijpt iedereen dan precies?’, vroeg ik. ‘Nou, dat het gebruikt wordt als mensen boos op elkaar zijn, het is onaardig.’ Oké, interessante visie :-). ‘Dus die piemels die wij hier in huis hebben worden dus geassocieerd met onaardig.’ ‘Haha’, lachte mijn dochter. Einde discussie. Mijn andere kind kwam met het volgende antwoord: ‘dat is non-verbaal.’ ‘Als er geen woorden zijn, dan kun je het op een andere manier doen, en dat is non-verbaal’. Simpel gezegd dus: zonder gesproken woorden. Haha! ‘Ja, maar begrijpt iedereen elkaar dan? Als je non-verbaal spreekt?’ ‘Ja, dat weet ik ook niet hoor mam! Zullen we het hints spel gaan doen, waarbij de ander moet raden wat ik uitbeeld?’ Goed plan, einde filosofisch gesprek.
Ik heb even online opgezocht wat er bedoeld wordt met praten zonder woorden. Zo lees ik ergens, dat we allemaal praten zonder woorden. De hele dag door. Hoe doen we dat? Ja juist, met: lichaamstaal. Als mensen naar je kijken, kunnen ze van alles aan je zien. Of je vrolijk bent of verdrietig. Of je haast hebt of dat je juist alle tijd hebt. Die dingen wil je misschien helemaal niet vertellen, maar je lichaam doet dat vanzelf. Vaak geloof je die taal meer dan de echte woorden. Als je moeder boos naar je toe komt en roept: ‘Je bent lief’, dan geloof je niet wat ze zegt. Of als je vriendin je met een vrolijk gezicht een dikke zoen geeft en zegt: ‘Wat ben jij vervelend.’, dan denk je dat ze een grapje maakt.
Je lichaam vertelt dus veel Hoe zouden ze dat doen met online thuiswerken eigenlijk? is een gedachte die bij mij opkomt, maar goed. Nu is natuurlijk de vraag, wát kun je zeggen met woorden? En wát dus niet? Dat is persoonlijk. Wat je misschien tegen de ene vriend wel zegt, zeg je tegen de andere vriend niet. Omdat het mogelijk kwetsend kan zijn. Dit ‘weten’ van wat je wel en niet kunt zeggen tegen wie, is handig in elk gesprek. Elk mens is daarin weer anders en uniek.
Zo is elk mens ook weer anders en uniek in het uiten van wat er binnen in leeft. De één uit zich liever in woorden, de ander uit zich liever in beeld, schrijven, mimiek, theater, dansen, of wat dan ook. Ikzelf uit mij altijd liever in iets anders dan het praten met woorden, liever in iets bewegends of in beeld. Vooral in vergaderingen of in grote groepen vond ik dat moeilijk. Mensen hoorden mijn ‘stem’ pas als ik iets ging ‘doen’. Als ik iets ging creëren. Deze gedachtegang gaf mij aanleiding om na te denken over welke vorm het beste past bij mijn bedrijf. Dat betekende dat ik niet wilde praten, maar liever wilde dansen, bewegen en doen.
Tijdens mijn zomervakantie werd de vorm mij steeds meer duidelijk (en óók dat kan veranderen :-)). Ik zou graag andere mensen willen helpen in het vinden van meer rust en bezinning, zodat zij dichter bij zichzelf komen. Om te kunnen bloeien en om meer plezier te kunnen halen uit het leven. Dat doe ik door mensen te prikkelen om ‘met andere ogen’ naar zichzelf te kijken; met hoofd, hart en handen. Via het ‘doen’ en het ‘ervaren’; met het beeldend werken (tekenen, schilderen, kleien) en het wandelen/ bewegen in de natuur. Mijn missie is duidelijk! Wat een zomervakantie met stilte al dan niet met je doet.
Nu aan jou de beurt om een vraag te beantwoorden. Wat zegt onderstaand beeld jou? Antwoorden zijn welkom. Denk er maar eens rustig over na. Volgende keer krijg je er de woorden bij!
